در باره آنچه اثر دارد و ندارد

392.وَ قَالَ (علیه السلام) :الْعَيْنُ حَقٌّ وَ الرُّقَى حَقٌّ وَ السِّحْرُ حَقٌّ وَ الْفَأْلُ حَقٌّ وَ الطِّيَرَةُ لَيْسَتْ بِحَقٍّ وَ الْعَدْوَى لَيْسَتْ بِحَقٍّ وَ الطِّیبُ نُشْرَةٌ وَ الْعَسَلُ نُشْرَةٌ وَ الرُّكُوبُ نُشْرَةٌ وَ النَّظَرُ إِلَى الْخُضْرَةِ نُشْرَةٌ .

امام علیه السّلام (در باره آنچه اثر دارد و ندارد) فرموده است : 1-  چشم زخم، افسونها، جادو، شگون و فال نیك (مانند آنكه بیمار از كسى یا سالم «اى تندرست» بشنود و توجّه نماید باینكه همانطورى كه شنیده بهبودى  

ص1275

خواهد یافت) حقّ است (هر یك اثر خود را مى بخشد)  2-  و فال بد و واگیرى بیمارى از شخصى بدیگرى درست نیست (اثر ندارد) 2-و بوى خوش و عسل و سوارى و نگاه كردن به سبزه افسونهائى هستند كه غمّها و اندوهها را مى زدایند و بیماران بآنها بهبودى مى یابند (این فرمایش و فرمایش سیصد و هشتاد و پنج و سیصد و هشتاد و شش و سیصد و نود و یك در بیشتر از نسخ نهج البلاغه نیست ما آنها را از نسخه ابن ابى الحدید نقل نمودیم).